Hospice Life

Ze schuifelt door de gang, in een iets te korte verwassen rode t'shirt pyama. Smalle beentjes met roze slofjes en zo'n gebreide Amsterdamse toeristen muts met van die flappen op. Een verwarrende maar aandoenlijke combinatie. Ze geeft mij geen hand maar gaat voor mij staan en eist een kop thee, vruchten thee met melk. Door haar accent en keuze voor thee begrijp ik dat ze Engelse is. Sterke thee, niet van die slappe en veel koffieroom, geen gewone melk en zeker geen haver of een andere hippe variant. Ze ziet dat ik kijk naar haar voeten, handen, ellebogen. Ze roept " ik hang van pleisters aan elkaar" en schuifelt weg om te gaan roken buiten, om mij in lichte verwarring achter te laten.

Het is mijn allereerste werkdag in het hospice. Het hospice Amsterdam Zuid-Oost is een wonderlijke plek, en dat bedoel ik met de grootste verwondering en met de grootste bewondering. Ooit een kinderdagverblijf en opgericht door twee doortastende dames die samen met een groep geweldige verpleegkundigen, een klein handje vrijwilligers en een hardwerkende coördinator de boel draaiende houden.

In de 6 kamers die het hospice rijk is ligt een kakafonie aan mensen.

Een divers pluimage van culturen, leeftijden en karakters, en dan heb ik het niet alleen over de bewoners. Ik voel mij er direct thuis.

Ik ben een beetje nerveus, want ondanks dat ik het vrijwilligers manual heb doorgenomen, heb ik nauwelijks tot geen ervaring met zorg, althans niet met de levenden.

Ik vraag aan de dienstdoende verpleegkundige ,, " wie was dat ? die mevrouw ?

ook een bewoonster?" In mijn hoofd, zouden alle bewoners hier ellendig op bed moeten liggen, en niet door de gang schuifelen, wist ik veel.

"Ja zeker, dat is Truus,, en die kan nogal pittig uit de hoek komen"

Inmiddels heeft zich de zoete geur van een planten sigaretje de gang bereikt,

en ik volg mijn neus, waar komt dit vandaan?

Als ik mijn hoofd om de hoek van haar kamerdeur steek zie ik buiten Truus haar slofjes nog net om het hoekje van de open deur van de tuin steken.

Nouw daar past wel een koppie thee bij, en ik breng het meteen.

We kletsen, ze vertelt meteen heel open, over haar leven, de opstakels, het werk dat ze heeft gedaan, en haar liefde voor de kerk. Ze bewondert mijn tattoo's, mijn gouden tanden en mijn krullen. Vroeger had ze ook lang haar, en überhaupt nog tanden,,, we gieren het uit.

In niets merk ik haar felheid, wel haar humor, openheid en instinctief voel ik dat ze veel heeft meegemaakt.

Ze heeft nassi gemaakt en ze wilt het straks opeten, ik vraag of ik dan weer bij haar mag zitten, en het mag. We eten samen een bordje, zij een paar hapjes en we praten niet veel, want de teevee staat keihard aan , volgens haar niet,,, we kijken dat programma met die pawn shop in vegas.

Als ik naast mij kijk, ligt ze met haar kopje vruchtenthee in haar hand in de opstastoel

vast te slapen.

Het is tijd voor mij om weer naar huis te gaan.

Elke week dat ik kom, verheug ik mij erop om haar te zien, en elke week gaat het langzaam aan een beetje slechter met haar. De kopjes thee worden bijna helemaal niet meer opgedronken, en buiten de sigaretjes oproken lukt nauwelijks meer.

Op een dinsdag ben ik er weer, in de keuken heb ik een lekkere old scool vanille cake gebakken met banaan. Het merendeel van de bewoners kan nauwlijks eten, dus met een stuk droge cake doe je ze geen plezier.

De geur van cake en baksels hangt in de lucht en maakt dat sfeer nog huiselijker aanvoelt.

Ik klop aan, "gorgeous, tetter ik, terwijl ik de deur openzwaai, ik heb cake voor je gebakken" en serveer haar een dikke plak warme smeuïge cake.

Maar ik zie dat het haar moeite kost om te glimlachen, met nog meer moeite eet ze de hele plak op, " heerlijk schat zegt ze "

Toen ik haar van de week in bed had gelegd gaf ze mij een kaart, ze had er met al haar kracht iets in geschreven.

Lieve Bho, ik wil jouw van harte bedanken, dat jij gekozen heeft om hier in dit hospice te komen werken. Jij brengt echt licht binnen. Het is echt fijn om met jou te praten, en ik kijk uit naar jouw komst.

Met liefde en blessings xxxx Truus xxxx

Overmorgen mag ik weer, naar het hospice.

"Dat je dat kannn" zeggen mensen,,,"ik zou het niet kunnen".

Maar weet je, het kost mij geen enkele moeite. Want ik ben daar niet voor de bewoners, of omdat ik nouw zo geweldig ben, of goedhartig.

Ik ben daar, voor mezelf.

Omdat het sterven zo dichtbij is,,,dat als ik daar de deur achter mij dicht trek.

Ik zelf meer respect heb voor het leven.

Want in the end als puntje bij paaltje komt,

Willen we allemaal leven, en daarom is dit wonderlijke huis in Amsterdam Zuid-Oost voor mij de beste plek. Waar de scheidingslijn tussen leven en dood zo flinterdun is.

Dat het werkelijk niet uitmaakt of je gouden tanden hebt of helemaal geen tanden meer, en simpelweg het samen lachen erom, voor ons allebei het geluk maakt.

Want van hoop, geloof en liefde, is het de liefde die blijft.

Wil je ook het hospice Zuid-Oost steunen, check de website en doneer, super bedankt !

https://www.hospiceamsterdamzuidoost.nl/doneren/